Día Mundial do Teatro

Vari Caramés, Serie Escenarios.

O pasado sábado 27 de Marzo foi o Día Mundial do Teatro. Pasou o día, pero non o motivo da celebración; xa que o teatro está vivo, e é necesario pra vida humana tódolos días…

Esta conmemoración foi creada en 1961, polo Instituto Internacional do Teatro (ITT), con sede en Viena. A data do 27 de Marzo débese ao día no que se inaugurou o Festival Teatro das Nacións en París, que reúne a representantes de todos os países do mundo.

Por mor disto, o 25 de Marzo publicouse o Manifesto Galego do día do Teatro, feito pola escritora María Xosé Queizán; e deulle lectura pública na Gala de entrega dos Premios de Teatro María Casares.

Reproduzo o texto:

Moitas persoas non poderíamos vivir sen a cultura, sen o coñecemento e o pracer que nos facilita a lectura, o teatro, a música, o cine…Pero, ademais sabemos por fiables e recentes estudos que a cultura en Galiza xera un PIB de case un 2%, está por riba do sector téxtil, do naval e do químico. É, daquela, tamén un ben económico, un sector produtivo. As Institucións e as Autoridades, pois, ademais de estaren interesadas polo fomento da cultura no país, saben que é un sector estratéxico que crea riqueza. Son conscientes de este importante e amplo valor.

Entre as que máis progresaron ultimamente están as artes escénicas. O público asiste cada vez máis ao teatro confirmando as ansias de participación cívica. O teatro é un xénero político por excelencia, e leva a cabo unha actividade pública que mantén o compromiso coa realidade. Unha arte na que o proxecto é imprescindible. Para facer teatro é preciso ter unha historia, un conflito, uns personaxes e un método sistemático para desenvolver a trama. Achegase máis que outros xéneros a un traballo científico.

Na comunicación directa co público é necesaria a comprensión. O teatro é a escola do mundo moral, ten unha gran responsabilidade ética. No escenario créase tensión, hai conflitos como na vida mesma. Ten carácter dialéctico, orixina unha oposición discrepante, un debate de ideas e de comportamentos.

Na acción escénica hai necesariamente movemento. O escenario é o espacio de aparición. Os personaxes son axentes transformadores que fan pensar en común ao público asistente, unido polos mesmos criterios e acontecementos. O teatro é público e move a conciencia colectiva, ten un carácter interactivo. Non é unha arte que se goce individualmente. É unha vibración común e pública. No teatro únese pensamento e acción; política e liberdade.

Velaí, clan do teatro, amigas e amigos do teatro, o gran papel que tendes nas vosas mans, nesta sociedade que tanta necesidade ten de acción, de progreso e de transgresión.

Advertisement

O logo da fusión: CaixaNovaGalicia

A Muller na Arte Galega II

María Antonia Dans, Paisaxe, 1980.

• María Antonia Dans Boado, (María Antonia Dans): Oza dos Ríos, Corunha 1922 – Madrid 1988. Formouse na Escola de Artes e Oficios da Corunha, e no Círculo de Belas Artes e a Escola de San Fernando de Madrid, onde se trasladou tralo seu casamento, a principios dos cincuenta, e residiu o resto da súa vida. Pero a verdadeira formación e influenza na súa obra, recibiuna na Galiza rural da súa xuventude: eses lugares, cores e experiencias, marcarán a súa traxectoria artística. Así, a súa temática vincularase a Galiza, a súa paisaxe e os seus paisanos. Nunha pintura figurativa e paisaxística (sentiuse próxima a Benjamín Palencia), cun estilo deliberadamente inxenuo, elemental e colorista (con ecos fauvistas), que algúns achegan ao naif. Pero en realidade, é un neoexpresionismo intimista e sinxelo dun mundo, que nos achega a unha infancia feliz… Obtivo unha longa lista de exposicións, bolsas e premios. E a súa obra está en Madrid e en tódolos museos de Galiza.

María Victoria de la Fuente, La nevada, 1972.

• María Victoria de la Fuente Alonso, (María Victoria de la Fuente): Vigo, 1927 – Madrid, 2009. Dunha familia de arquitectos, formouse en Madrid, onde a partires de 1945 pasa tempadas, asiste ó estudio do pintor Julio Moisés e é alumna libre da Academia de San Fernando. Viaxa a París, ós Países Baixos e a Italia, onde conhece as obras dos grandes mestres da pintura. Obtivo diversos premios, coma o da crítica en 1962, pola súa exposición individual no Ateneo; ou a terceira e segunda medallas Nas Nacionais de Belas Artes de 1965 e 1967, respectivamente, entre outros. En 1964 casou co pintor Máximo de Pablo, e vai vivir ao Levante. A súa obra caracterízase por uns ambientes exquisitos, misturando a atmosfera e os obxectos, con cores dourados ocres e carmíns atenuados, onde sen pode apreciar un debuxo magnífico e unha gran técnica. Cun estilo expresionista e unha gran execución, a súa obra fai dela unha das grandes figuras da pintura espanhola contemporánea. Está representada en Madrid, Galiza e noutros moitos  museos de Espanha, Europa e América.

Mercedes Ruibal, A bebedora de asente, 1973.

• Mercedes Ruibal Argibay, (Mercedes Ruibal): Santo Andrés de Xeve, 1928 – Vigo, 2003. Dunha familia de artistas (filla de pintora, irmá do dramaturgo José Ruibal e esposa do pintor e arquitecto Agustín Pérez Bellas), emigrou a Bos Aires cuns vinte anos, onde comezou a pintar baixo a guía de Laxeiro (artista que marcará a súa obra futura). No ano 57 retorna a Vigo, e tamén vai a Madrid, onde se encontra con outros artistas e intelectuais, coma Rafael Alberti, que lle adicou un poema. A súa pintura achégase primeiro a Laxeiro e despois a Rouault, pasou dun primitivismo naif, a un expresionismo feroz, con formas dun románico popular, con tendencias denunciadoras. Onde predominan o vermello, o azul e o negro. Realizou exposicións en numerosas cidades de España, Italia e Sudamérica. E é autora dunha novela que ten por título Confesiones de volatinera con bragas de repuesto al fondo. A súa pintura atópase en Madrid, Nicaragua e Chile, ademais de en tódolos museos de Galicia.

Elena Gago, El piano, 1990.

• María Elena Fernández Gago, (Elena Gago): A Corunha, 1940? A súa data de nacemento non se conhece. Inicialmente formouse na súa cidade natal; máis tarde foi a Madrid á Escola de Belas Artes de San Fernando e ó Círculo de Belas Artes. A partires dun realismo minucioso e perfeccionista, crea un mundo onírico baleiro e silandeiro, construído xeometricamente, con cores suaves e luces febles; cos que consegue humanizar os obxectos. Tamén publicou pequenos ensaios sobre temas de arte e pronunciou conferencias. Expuxo en numerosas cidades, tamén estranxeiras, coma Munich e Bruxelas. Está representada en museos de Galicia e en importantes coleccións do estranxeiro.

Feijóo, un discurso memorable e… O viño?

O presidente da X(J)unta, cada vez deixa máis claro (el só), a súa verdadeira categoría; á altura do seu admirado mestre: José María Aznar.

Nesta ocasión,  probablemente baixo o influxo destas verbas máxicas que San Aznar pronunciou nunha oda ao viño: “¿Quién te ha dicho a ti, las copas de vino que yo tengo o no tengo que beber?”… O acólito Feijóo, déixanos abraiados, cun discurso non menos importante, nunha cea solidaria a prol das vítimas do terremoto de Haití en Boqueixón (non nun acto organizado polas xuventudes populares. Alí había organizacións e colectivos sen relación co PP)… Agora entendo os comentarios que aderezan o discurso…

Tamén o deixo transcrito (vía Galicia Confidencial).

“Boas noites a todos e a verdade é que me sinto moi orgulloso (entre o público: “cala a boca, home”) de ver o futuro de Galicia (risos no público: “cagho en dios”). E o futuro de Galicia está aquí (alguén do público: “vas bo, vas bo”)…. Se vos calades sigo falando…Gracias (Público: “que chulería”) Me dice María Meira que vos caledes un pouco que estou falando eu… Moitas gracias. De verdade que agradezo moito que vos sintades orgullosos de participar na defensa dos intereses xerais de Galicia. De ser dunha forma de pensar, de ser duns principios e duns valores que combatir. Se aquí, en vez de xente do PP, foran do BNG non serían nin peores nin mellores. Serían distintos. (entre o público: “bueno·). Se foran do PSOE, case todos eles estarían empregados nalgún choio ou nalgún ministerio (entre o público: non se ve moito pero é ghuapo”). Se nos dirixiran os nacionalistas, só poderiamos falar nunha cousa e estarían falando toda a noite mal do PP. Pero como nós non somos nin do PSOE nin nacionalistas e non falamos mal de ninguén….(Público: “non, apenas!”). Y por eso podemos hablar castellano cuando nos da la gana. Bueno, voy a ser breve porque he quedado con María Meira a partir de la una a tomar una copa…Yo voy a intentarlo. De momento me dijo que no pero lo voy intentar. (entre o público: “un sinverghuenza, é un pallaso. Había que rebentarlle a cara por dicir….). Me siento muy orgulloso de estar entre milintantes, de decir que soy del PP, que creo en la libertad y que la gente que está aquí es gente con la que me identifico, que no es dogmática, que está dispuesta a aprender todos los días y que cree en la reforma constante de la sociedad. Y después de dar todo el discurso, sé que lo que estais pensando es tomar el postre y marcharos al pabellón de ahí que va a haber música (un do público: “fala inglés, oh!”). Por lo tanto, me comprometo, si Adolfo y todo la gente que lo ayuda, el director general de Juventud, todos los concejales de Boqueixón que nos acompañan y del resto de los ayuntamientos de la zona, si organizan una fiesta de verdad, si no me mienten y me dicen que va ser una fiesta hasta las 6 de la mañana, yo me comprometo a ir a esa fiesta. Al día siguiente no puede haber ninguna agenda política. No tengo que ir a Bayona o a Orense y, al día siguiente, lo que me comprometo es a saludaros en la hora del desayuno. Y de aquí hasta que se organice la fiesta yo voy a seguir hablando con María Mera a ver si tengo alguna posibilidad. Muchas gracias.”

:-O Así me quedei…

Sácanse varias conclusións:

1. As argucias sexuais do presidente (eses comentarios á tal María Mera, deberían ser estudados por algún zoólogo xa), evidencian as súas necesidades e o por qué delas… Así non obterás nada Feijóo (e moito mellor, non queremos que a especie Feijóo medre…)
2. Feijóo “facíalle as beiras” a unha actriz galega chamada María Mera, nada en 1986… Coitada onde se foi meter…
   
3. Esa insólita retranca… Ese “como somos del PP podemos hablar castellano cuando nos da la gana”, nin o gran Gila o superaría… Deixa claro que o viño do Boqueixón e moi bo!
4. Como lles gusta deturpar o idioma aos galegófobos. Esas insufribles verbas ignorantes Orense e BaYona, feren a sensibilidade de calquera lido/a…
5. A verdadeira conclusión é moi triste… Estas demostracións da infinita estupidez humana, deixan aínda máis claro o goberno de pailáns que temos. Estes pailáns son os que queren levarnos  á incultura e a marxinación e desaparición do que é noso: a fala e a Cultura que nos fixo ser nós… E aínda crerán que imos calar!
   

Manolo Paz nun Mar de Pedra

Un Mar de Pedra é o documental que se proxectou no Play Doc, e que ten coma protagonista ao artista galego Manolo Paz.

Unha ollada á intimidade do proceso creativo do escultor: dende que vai á canteira a pola súa prezada materia prima, ata que expón as obras, no ano 2007, na Galería SCQ (onde tiven o inmenso pracer de formar parte… Ollando, coidando e gozando das obras de Manolo Paz, entre moitos outros).

Deixo uns teaser do documental, que nos achegan a un artista único.

…………

Un Mar de Pedra es el documental que se proyectó en el Play Doc, y que tiene como protagonista al artista gallego Manolo Paz.

Una mirada a la intimidad del proceso creativo del escultor: desde que va a la cantera a por su preciada materia prima, hasta que expone las obras, en el año 2007, en la Galería SCQ (donde tuve el inmenso placer de formar parte… Mirando, cuidando y disfrutando de las obras de Manolo Paz, entre muchos otros).

Dejo unos teaser del documental, que nos acercan a un artista único.

NON ao feche de webs!

Hoxe é o día S(inde)… S de Sen Sentenza, Sen Siso, Sen Cultura, Senvergoña… Sen Dereitos???

Comeza o Play Doc en Tui

Hoxe ás 20 horas, no Teatro Municipal Área Panorámica de Tui, comeza a VI edición do festival internacional de documentais galego: Play Doc.

Dunha maneira modesta pero moi ben elaborada, os organizadores seguen co seu compromiso ca calidade e cos documentais de autor. E así, nesta edición traen a Jay Rosenblatt e a Raymond Depardon, dúas referencias internacionais nesta materia.

Mais, este festival cada vez máis grande (exhibirán 31 filmes), e importante (mesmo a organización da Berlinale púxose en contacto cos directores do certame pra colaborar entre eles); tamén se fixa no carácter multidisciplinar do xénero, e a súa relación coas outras artes. Deste xeito, o programa complétase cos concertos de Batida e The Spinto Band. Ademais das exposicións do pintor Antón Lamazares e o escultor Manolo Paz…

Unha auténtica gozada de programación! A darlle ao Play!

Pra máis información a súa páxina e a do Facebook.

…………

Hoy a las 20 horas, en el Teatro Municipal Área Panorámica de Tui, comienza la VI edición del festival internacional de documentales gallego: Play Doc.

De una manera modesta pero muy bien elaborada, los organizadores siguen con su compromiso con la calidad y con los documentales de autor. Y así, en esta edición traen a Jay Rosenblatt y a Raymond Depardon, dos referencias internacionales en esta materia.

Pero, este festival cada vez más grande (exhibirán 31 películas), e importante (incluso la organización de la Berlinale se puso en contacto con los directores del certamen para colaborar entre ellos); también se fija en el carácter multidisciplinar del género, y su relación con otras artes. De esta manera, el programa se completa con los conciertos de Batida y The Spinto Band. Además de las exposiciones del pintor Antón Lamazares y el escultor Manolo Paz…

Una auténtica gozada de programación! A darle al Play!

Para más información su página y la del Facebook.

Alt10 Festival Alternativo en Vigo

Ata o vindeiro sábado 20 de Marzo celébrase o Festival Alternativo das Artes Escénicas de Vigo, Alt10.

Xa vai pola novena edición, e case perdo a gran oportunidade de participar neste festival (comezou o pasado día 11), que trae outras formas e experiencias escénicas (un total de 12 espectáculos), que un grupo de xente amantes do teatro, decidiron achegar a Vigo. Pra agradecerlles semellante esforzo e agasallo, nada mellor que asistir as súas representacións.

Deixo a programación do que aínda estamos a tempo de ollar, pero xa pasaron polas rúas da cidade, ou por institucións coma o MARCO ou a Casa das Artes companhías chegadas de Francia (Etxea, Café Kash), Andalucía (Histrión) ou Madrid (Mone Penela, Elena Córdoba).

O venres 19 haberá unha sesión especial con proxectos galegos. Carolina Fernández, Alfonso Rivera, Uxía P. Vaello e Borja Fernández, achegarán os seus traballos procedentes de distintas artes como danza, circo e teatro.

Non perdades a oportunidade de asistir a algún espectáculo. As entradas pódense mercar aquí.

Xoves 18 de marzo

MARCO

20h

Sleepwalk Collective…..(Euskadi y GB)

“As The Flames Rose We Danced To The Sirens, The Sirens”

CASA DAS ARTES

21.30h

Cía Ertza (Euskadi)

“Zoo (bestias trajeadas)”

Venres 19 de marzo

“Especial Galicia presenta”

MARCO

20h

Carolina Fernández

“Arquitecturas interiores”

CASA DAS ARTES (1º ANDAR)

19h

Alfonso Rivera

“Water spring (silent drama)”

CASA DAS ARTES (planta baixa)

21.30h

Uxía P. Vaello e Borja Fernández

“Renwid, fantasías en 1987”

Sábado 20 de marzo

MARCO

20h.

Cía Vero Cendoya (Cataluña)

“Bodegones de un alma”

CASA DAS ARTES

21.30h

Cía Mandaito Producciones (Andalucia)

“Días, pasan, cosas”

O PP e os enchufes

Pachi Vázquez e Baltar pai

É ben sabido que por terras dos Baltar (tamén conhecidas coma Ourense), hai unha gran afección pola electricidade, e máis en concreto, polos enchufes… A maior parte deles son de tipo múltiple. Así, segundo unha lista presentada polo Secretario Xeral do PSdeG, Manuel Vázquez (ou Pachi Vázquez), hai uns 300 enchufados na Deputación de Ourense, dos que case 90, son familiares de cargos políticos da provincia… O mesmo José Luís Baltar, ex presidente do PP de Ourense, da exemplo, ao ser substituído polo seu fillo, José Manuel Baltar…

O senhor Vázquez presentou unha lista con nomes e apelidos, dos supostos cargos públicos elixidos a dedo… Se cadra, amosar o evidente agora, debeuse a unha rabecha por mor da fuxida do número dous do PSdeG na provincia de Ourense, Eladio Fernández, ao PP (20 anos de militancia socialista… Que sinxelo é mudar de principios, cando non os hai…). Un tránsfuga sempre doe (que llo pregunten a Rafael Simancas, e á senhora Democracia…). Pero iso non lle resta importancia a tal barbaridade, como é lucrarse con dinheiro público e pasar por enriba dos nosos dereitos… O caciquismo non morre, namentres o deixemos vivir!

…………

Es bien sabido que por tierras de los Baltar (también conocidas como Ourense), hay una gran afición por la electricidad, y más en concreto, por los enchufes… La mayor parte de ellos son de tipo múltiple. Así, según una lista presentada por el Secretario General del PSdeG, Manuel Vázquez (o Pachi Vázquez), hay unos 300 enchufados en la Diputación de Ourense, de los que casi 90, son familiares de cargos políticos de la provincia… El mismo José Luís Baltar, ex presidente del PP de Ourense, da ejemplo, al ser substituído por su hijo, José Manuel Baltar…

El señor Vázquez presentó una lista con nombres y apellidos, de los supuestos cargos públicos elegidos a dedo… Si cabe, enseñar lo evidente ahora, se debió a una pataleta por la huída del número dos del PSdeG en la provincia de Ourense, Eladio Fernández, al PP (20 años de militancia socialista… Que sencillo es cambiar de principios, cuando no los hay…). Un tránsfuga siempre duele (que se lo pregunten a Rafael Simancas, y a la señora Democracia…). Pero eso no le resta importancia a tal barbaridad, como es lucrarse con dinero público y pasar por encima de nuestros derechos… El caciquismo no muere, mientras lo dejemos vivir!

Domingos musicais: Leilía

Xa sería un luns musical, pero pra min estas horas son unha prolongación do domingo…

Por mor do festexo do Día Internacional da Muller, elixín un grupo só composto por elas; en concreto, por seis mulleres. Seis voces perfectas, que levan en cada nota tradicións e Cultura… No son outras que o grupo de cantareiras-pandereiteiras compostelás: Leilía.

Leilía naceu no ano 1989, cun fin moi claro: recoller as coplas tradicionais galegas dunha maneira moi respectuosa, pra traelas aos nosos días. Mulleres que se mergullan nas vellas raíces da nosa Cultura, e que axudan a que non queden no esquecemento. Mais, non se quedan aí, xa que  a tradición mistúrana con sons e instrumentos contemporáneos.

Esta canción chámase Vai dando a volta, e pertence ao seu terceiro traballo: Madama (2003). Disco no que colabora coas súas verbas Suso de Toro.

Leilía transpórtanos coa súa música, ao que nos dá identidade coma pobo.

…………

Ya sería un lunes musical, pero para mi estas horas son una prolongación del domingo…

Con motivo de la celebración del Día Internacional de la Mujer, elegí un grupo sólo compuesto por ellas; en concreto, por seis mujeres. Seis voces perfectas, que llevan en cada nota tradiciones y Cultura… No son otras que el grupo de cantareras-pandereteras compostelanas: Leilía.

Leilía nació en el año 1989, con un fin muy claro: recoger las coplas tradicionales gallegas de una manera muy respetuosa, para traerlas a nuestros días. Mujeres que se sumergen en las viejas raíces de nuestra Cultura, y que ayudan a que no queden en el olvido. Pero, no se quedan ahí, ya que la tradición la mezclan con sonidos e instrumentos contemporáneos.

Esta canción se llama Vai dando a volta, y pertenece a su tercer trabajo: Madama (2003). Disco en el que colabora con sus palabras Suso de Toro.

Leilía nos transporta con su música, a lo que nos da identidad como pueblo.